Ποτέ πιο Μόνοι

«Έχεις νιώσει ποτέ την καρδιά σου να σπάει; Να χωρίζεται σε εκατοντάδες μικρά θραύσματα και να σκορπίζεται σ' ολόκληρο το κορμί σου, για να σε παραλύσει και να σε βουλιάξει και να σε πνίξει μέσα σε μια στιγμή μονάχα; Έχεις φανταστεί, ως συνέπεια αυτού σου του πόνου, το μυαλό σου ν' αχρηστεύεται και το κορμί σου να λιώνει; Να θέλεις όσο ποτέ άλλοτε να σβήσεις, να εξαφανιστείς; Εγώ το έχω νιώσει. Εκείνη τη νύχτα η καρδιά μου διαλύθηκε δυο φορές. Μια με την λάμψη στις καφετιές του ίριδες που έσβησε μόλις μας είδε, κι άλλη μια όταν μου έκλεισε το μάτι, μου έστειλε ένα φιλί από μακριά και απομακρύνθηκε. Κι έχει μείνει έτσι από τότε· σπασμένη και με τα θρύψαλα της θλίψης μου να ρέουν σ' όλο μου το αίμα».
Σ' ένα δυστοπικό μέλλον όπου η γη έχει χωριστεί στα δυο και τα αντιμαχόμενα ημισφαίρια που την αποτελούν πολεμάνε για το νερό, όπου η οπισθοδρομική κοινωνία υπαγορεύει αυταρχικά και κατευθύνει συμφεροντολογικά οτιδήποτε αφορά στα άτομα που την αποτελούν, μέχρι και λεπτομέρειες του ιδιωτικού τους βίου, μια κοπέλα προσπαθεί ν' αναδειχθεί νικητής στον δικό της προσωπικό πόλεμο. Η Ωρόρα αποπειράται να επιλύσει τα ζητήματα που την απασχολούν και να γεφυρώσει το κενό που έχει αφήσει μέσα της ο θάνατος του πατέρα της και η απώλεια της αδελφής της με το να καταταγεί στον στρατό, όπου ευελπιστεί ότι θα σταματήσει να σκέφτεται πολύ, να μελαγχολεί και να πονάει. Την ίδια στιγμή ο Σαμψών, ένας μοναχικός στρατιώτης, της μαθαίνει πόσα της έχουν στερήσει, μέσα από την συνειδητοποίηση του ότι δεν μπορεί πια να επιλέξει ούτε το ποιον θα ερωτευτεί.

  Έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν το καταλαβαίνεις όταν είσαι ευτυχισμένος. Δεν συνειδητοποιείς την ευτυχία σου, δεν την αντιλαμβάνεσαι όσο τη ζεις, κι ας είσαι βυθισμένος μέσα της σαν όλα τα κουφάρια των πλεούμενων που κατάπιε ποτέ η θάλασσα από την αρχή της ιστορίας. Μόνο όταν αναδύεσαι στην επιφάνεια, την ξερή και άνυδρη και αφιλόξενη, έρχεσαι αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα της παρακμής αυτής της νεκρής πλέον ευτυχίας σου.
  Νομίζω ότι κάτι τέτοιο μου συμβαίνει τώρα. Νομίζω πως αναδύθηκα κι εγώ απότομα στην ξερή, άνυδρη και αφιλόξενη επιφάνεια μιας ερήμου στης οποίας την όαση κολυμπούσα για έξι μήνες, και που τώρα μοιάζει σαν να πρόκειται απλώς για μια πικρή, γλυκιά παραίσθηση. Όπως εκείνες που αναπτύσσει κανείς όταν περιπλανιέται μόνος για πολύ καιρό στην έρημο. Μια όμορφη παραζάλη, μια ευπρόσδεκτη οφθαλμαπάτη. Λες και ήμουν υπέροχα μεθυσμένη για μισό χρόνο, κι έπειτα κάποιος, κάτι, με ανάγκασε να συνέλθω για να ξεκινήσω να αντιμετωπίζω ξανά την αλήθεια της ύπαρξής μου, που με πονάει, που με κάνει να υποφέρω, και που με αναγκάζει να θέλω να μεθύσω ξανά, να κολυμπήσω στο γλυκό κόκκινο κρασί που με μετέφερε στην ασφάλεια, σ' εκείνον τον βυθό με τα πούπουλα και τα ροδοπέταλα της οφθαλμαπάτης μου.
  Και, αν και πιθανώς δεν θα έπρεπε, τα όσα έγιναν, το πώς έληξε η ευτυχία μου, με κάνουν να πιστεύω πως, στην πραγματικότητα, δεν την είχα ποτέ. Ήμουν, ή δεν ήμουν ευτυχισμένη; 
  Τώρα, που έχουν περάσει σχεδόν δυο μήνες από 'κείνη τη νύχτα, νομίζω πως ήμουν όντως ευτυχισμένη. Νομίζω πως, ακόμη και νοερά, ζούσα όντως στον βυθό εκείνης της οάσεως, που με το γλυκό μπλε φως και τις ανταύγειες του ήλιου, την αργή κίνηση και την αλαφρότητα του νερού μ' έκανε να νιώθω ασφαλής και ολοκληρωμένη και γεμάτη. Μ' έκανε να νιώθω ξανά εγώ. Κατοικούσα εκεί, αυτός ήταν ο κόσμος μου, μικρός και απομονωμένος μα ευτυχισμένος μέσα στην έρημο της δυστυχίας των υπολοίπων, την οποία αναγκαζόμουν να επισκέπτομαι για λίγο πού και πού, και που, την τελευταία φορά που αναδύθηκα για να πάρω μια γεύση, μου πέρασε τις αλυσίδες από τις οποίες είχα καταφέρει να ξεφύγω και μ' απομάκρυνε από την ασφαλή, ενυδατωμένη νησίδα της ευτυχίας μου.
  Και μου στέρησε το μόνο άτομο που κατάφερνε να με τραβήξει κάτω σ' εκείνον τον όμορφο βυθό από πούπουλα και ροδοπέταλα, και που, χωρίς αυτό, ακόμη και η όαση της ελπίδας και της ευτυχίας μου είναι άνυδρη και ερειπωμένη, έρμαιο της δυστυχίας της ερήμου, που την λεηλατεί και την καταβροχθίζει και την σπαράζει έως ότου, εν τέλει, την πολιορκεί και την αφομοιώνει.