Ο Ρίτσαρντ Παπέν, αποφασισμένος να απεγκλωβιστεί από το περιβάλλον του το δίχως αγάπη κι ένα μέλλον που φαντάζει εξίσου άδειο και ανεπαρκές, αψηφά την εναντίωση της οικογένειάς του και αφήνει την Καλιφόρνια για να σπουδάσει κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βερμόντ. Εκεί, υπό την επιρροή του χαρισματικού καθηγητή Τζούλιαν Μόροου, που επίτηδες τον απομονώνει, όπως και τους υπόλοιπους πέντε φοιτητές του, από την λοιπή ακαδημαϊκή κοινότητα του Κολεγίου Χάμπτεν, εμπλέκεται, άμεσα ή έμμεσα, σε μια σειρά φρικτών γεγονότων που οδηγούν εν τέλει στην αναπόφευκτη κατακλείδα: την δολοφονία του φίλου και συμφοιτητή του Έντουαρντ –Μπάνι– Κόρκεραν, από τον ίδιο και τους άλλους τέσσερις επίλεκτους της ομάδας του Τζούλιαν Μόροου.
Με όλη την ένταση της αριστουργηματικής της γραφής, που αν και δεν δυσκολεύει στην ανάγνωση είναι εμφανές πως έχει προκύψει μέσα από μεγάλη αφοσίωση και επιμέλεια, η Ντόνα Ταρτ αφηγείται μια εντυπωσιακή ιστορία που δίνει την αίσθηση, ακριβώς λόγω αυτού του εκρηκτικού συναισθηματικού της πλούτου, μιας ειλικρινούς ημερολογιακής καταχώρησης. Ο εξομολογητικός τόνος του αφηγητή, η μετάνοια και η μελαγχολία του, ο τρόπος που εμμέσως κατηγορεί τον εαυτό του για την εμπιστοσύνη που έδειξε σ’ εκείνον που ανέλαβε τα ηνία για την εκτέλεση του σχεδίου της δολοφονίας, είναι τόσο απανταχού παρόντες, τόσο αισθητοί στις σελίδες και τόσο αληθινοί, ώστε το κείμενο στο τέλος εντυπώνεται όχι απλώς ως λογοτεχνικό έργο, αλλά ως συγκεκαλυμμένη ομολογία.
Αν και το κεντρικό σημείο της αφήγησης είναι η δολοφονία του Μπάνι, η ίδια η πράξη περιγράφεται, στην ουσία, κάπως παρασκηνιακά. Η Ταρτ δεν ενδιαφέρεται τόσο για το έγκλημα όσο για τον λόγο για τον οποίο διεπράχθη, με αποτέλεσμα το μυστήριο εδώ να μην είναι το ποιος, αλλά το γιατί. Και παρόλο που οι σελίδες είναι πολλές, παρόλο που γνωρίζουμε τι συνέβη και ποιος το έκανε από την αρχή και παρόλο που η αφετηρία της αφήγησης είναι το μηδέν –με τον Ρίτσαρντ πρώτα να εξιστορεί το απώτερο παρελθόν του–, το ενδιαφέρον διατηρείται σταθερά ακόμη και μετά τις εξηγήσεις, μετά την πράξη, μετά τις αντιδράσεις, έως τον αντίκτυπο που είχαν στους εμπλεκόμενους και που αποκτά χαρακτήρα στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου.
Η Μυστική Ιστορία είναι, εν πολλοίς, ένα πολύ δυνατό, πολύ ιδιαίτερο, πολύ προσωπικό μυθιστόρημα. Μου φάνηκε πως διαβάζοντας συμμετείχα σχεδόν βιωματικά, ορισμένες σκέψεις και ορισμένα συναισθήματα που δεν ήξερα πριν πώς να τα ορίσω πήραν εύκολα σάρκα και οστά μέσα από τις σελίδες, κι έμεινα στο τέλος μ' ένα μούδιασμα, μια μελαγχολία και την αίσθηση πως τόσο το κείμενο όσο και οι χαρακτήρες του θα μου λείψουν. Ήταν, για εμένα, το καλύτερο βιβλίο που διάβασα τα τελευταία επτά-οκτώ χρόνια.
ανάγνωση: 21 Σεπτεμβρίου με 8 Οκτωβρίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου